vrijdag 31 juli 2009 – Wenen

Onze laatste volle dag in Wenen. Gelukkig is het wat minder warm. Op het programma vandaag staat een bezoek aan het Belvedère, dat een mooie collectie Klimts zou bezitten, en ook het Leopold Museum, voor de collectie Schieles.

We beginnen met het Belvedère, omdat Anne denkt dat Marnix liever Klimt dan Schiele zal zien. Het gebouw is een oud paleis van Prins Eugene, een plaatselijk zeer beroemde en gewaardeerde prins, omdat hij de Turken definitief verslagen heeft (in de 17e eeuw, als ik me niet vergis). Daardoor kon Wenen eindelijk uitbreiden buiten de versterkte omwalling en een wereldstad worden. In het optrekje van de prins (het zijn er eigenlijk twee: het grootste voor feestjes en het kleinste om te wonen) huist nu dus een museum.

Op de benedenverdieping zien we een mooie verzameling bustes uit de barok, die er zeer modern uitzien. Geen wonder dat de beeldhouwer geacht werd mentale problemen te hebben en een benoeming als professor aan de academie misliep.

We hebben weinig zin in het bezoeken van de Biedermeier of romantische collectie, en gaan onmiddellijk naar "Wenen rond 1900". De collectie is echter een teleurstelling. Het Belvedère zegt de grootste collectie Klimts te hebben van Wenen, maar er hangen misschien 10 werken. De Van Gogh die er volgens de gids zou hangen is in geen velden of wegen te bespeuren. Bovendien vindt Marnix het jammer genoeg niet mooi en beslissen we daardoor hem af te zetten in het appartement en onze namiddag zonder hem verder te zetten.

Geert en Anne wandelen nog even door de Mariahilferstrasse (niks te zien, de rue Neuve van Wenen) en gaan vervolgens naar het Leopold museum. Het is genoemd naar ene dr. Leopold, die in de jaren 1950 ijverig de werken van Schiele is gaan verzamelen, die toen blijkbaar nog helemaal niet zo bekend was als nu. Herr doktor heeft niet minder dan 5500 stuks bijeengekregen, die nu in een stichting zitten en waarvoor het Leopold museum werd gebouwd. Het is een prachtig museum, zowel wat betreft de architectuur, de collectie als de presentatie van de werken. We vinden het jammer dat we met Marnix niet eerst naar dit museum zijn gekomen, misschien had hij de moderne Weense schilderkunst dan meer op prijs kunnen stellen.

Daarna Marnix ophalen en samen vertrekken we naar DO&CO, een restaurant boven in het Haas Haus, rechtover de Stephansdom. We krijgen een prettig tafeltje op het terras, met zicht niet enkel op de Dom, maar op een groot deel van de activiteiten op het plein beneden. Er staat een groep breakdancers het beste van zichzelf te geven en Marnix kijkt vol bewondering toe. Het eten is jammer genoeg wat teleurstellend, vinden Geert en Anne. Marnix heeft niet te klagen over zijn keuze. Uiteindelijk is onze allerbeste maaltijd die geweest in het visrestaurant vlakbij het appartement. Onklopbaar inzake prijs/kwaliteit verhouding.

Morgen valiezen pakken, opkuisen en misschien nog even de stad in. We zien wel. We kijken er in elk geval allemaal naar uit weer in ons eigen bedje te slapen.

Advertenties

Donderdag 30 juli 2009 – Bratislava

Onze wekker is niet afgegaan. Er vertrekt maar om het uur een trein naar Bratislava, dus moeten we de volgende nemen. Marnix was wel op tijd wakker. Hij maakte zich niet ongerust om het feit dat zijn ouders in bed bleven liggen – dat was extra tijd om op de laptop te tokkelen voor hem!

Eenmaal op de trein duurt het een uur om in Bratislava te geraken. Slowakije heeft sedert korte tijd ook de euro en is een Schengen-land, dus is er zelfs geen identiteitscontrole aan de grensovergang. Het geeft ons toch wel een kick. Geert vertelt Marnix over zijn vorige bezoek aan toen nog Tsjechoslowakije ongeveer dertig jaar geleden, toen het ijzeren gordijn er nog hing. Marnix blijkt nog nooit van dat gordijn te hebben gehoord, dus krijgt hij een snelcursus Oost-Europese geschiedenis van WOII tot vandaag. Het boeit hem, zijn vragen brengen ons bij de EU, de Navo, de toetrede van Turkije,…

En al speelt het liedje van Miel Cools nog door het hoofd, gelukkig "bloeien er (geen) mijnen meer onder prikkeldraad of staat op elke steen een grenssoldaat"… En even zeer is het geen stad meer met "grauwe mensen grauwe straten".In Bratislava is de hele binnenstad autovrij gemaakt. Het is maar een piepkleine binnenstad, maar toch.

Het wandelt prettig, en overal zijn er terrassen. Veel toeristen ook. De stad heeft zich zeer bekwaam op toerisme geprofileerd, met goede restaurants, koffiehuizen (Marnix drinkt er een choco van bijna vloeibare chocolade!), ook veel kunstgalerijen

en in elke straat wel een modern beeld.

Van de Slovaakse opschriften is wel niets te begrijpen en veel lokale inwoners spreken geen Frans, Duits of Engels. Maar met gebarentaal en enkele universele woordjes en veel goede wil raken we er wel.

Als we geld uit de muur halen fronsen we wel even bij het lezen van "ok" in het Slowaaks. In het vervolg vloeken we niet meer, we oefenen ons Slowaaks…

Op het centrale plein is een groepje aan het inzingen en inspelen voor een concert deze avond. Het is een plaatselijke zangeres, ze zingt rustige muziek afwisselend in het Engels en het Slowaaks. Marnix is er helemaal weg van. Van de muziek. En het is nog een mooi meisje ook, vindt hij. We gaan op zoek en vinden een muziekwinkel waar we twee cd’s van de zangeres kopen voor hem. Nu is ook voor hem de dag geslaagd. In de cd-winkel plunderen we overigens de kassa – niet letterlijk, we wisselen wel zo veel mogelijk euromuntjes in Slowaakse muntjes voor onze verzameling. De winkeldame kijkt onze centjes er op na, want ook zij verzamelt ze in een speciaal euroboekje.

Naar het kasteel klimmen we niet. Het is 40 graden warm, liever zoeken we een restaurant met airco op. Daarna slenteren we nog even rond, we hebben alle straatjes nu wel doorkuierd, en na een laatste terrasje keren we in een veel te warme trein weer Wenenwaarts. Niettegenstaande de hitte, toch blij om de uitstap gemaakt te hebben.

Woensdag 29 juli 2009

Reeds een week in Wenen deze blog aan het aanvullen, en nog geen enkele reactie… Blijkbaar worden we niet meer gelezen thuis. Welnu, ook wij nemen een snipperdagje. Marnix -die overigens heel lang uitslaapt vandaag- krijgt nog eens onze toestemming (in dank aangenomen) om op het appartement te blijven. Anne navigeert ondertussen met Geert in haar zog door de straten van Wenen om te shoppen. De inwoners van Wenen of haar bezoekers moeten er warm bij zitten, want juweliers zijn hier naar hartenlust te vinden. De "echte" namaakjuwelen van koningin Sissi blijken tegen te vallen, Tiffany’s heeft daarentegen een prachtige ring "bubbles" – veel te duur voor onze beugel maar hij wordt toch leuk gepast. Het Dorotheum, tegelijk pandjeshuis, verkoopzaal en winkel, mag zeker niet worden overgeslagen.

Tussen het wandelen door winkelstraten in puffen we even uit in Café Central, een van de typische Weense koffiehuizen, met de obligate Sachertorte. We lopen ook even langs het toerismebureau om een ticket te reserveren op de boot naar Bratislava, maar alles is al volgeboekt tot zondag. Het zal nog enkel met de trein kunnen.

Om toch nog wat cultuur als excuus te hebben, bezoeken we de gotische Stephansdom. Veel drukte, mooie kerk aan de binnenkant.

Tegenover de dom is het moderne Haashaus, waar op de bovenverdieping een "fusion" restaurant is Do&Co.We reserveren er voor onze laatste avond in Wenen -overmorgen- een tafel op het terras met zicht op de dom.

Dan is het tijd om Marnix tebevrijden uit zijn appartement en iets tegaan eten. We lopen in een toeristenval, wat een restaurant met leuk terras lijkt in een rustig straatje in het stadscentrum blijkt een veredelde frituurkeuken met waanzinnige prijzen. Wanneer -gelukkig net nadat we gegeten hebben- het koppel aan de tafel naast ons uitbundig begint te roken vluchten we snel weer naar huis. Hier wordt nog gerookt "als de Turken", we blijven het niet gewoon.

Dinsdag 28 juli 2009 – Wenen – Melk – Wenen

Een heuse daguitstap vandaag, richting Stift Melk. Daarvoor hebben we een speciaal treinticket gekocht dat ons eerst met de trein van Wenen naar Krems brengt, daar kunnen we aan boord gaan van een Donaucruiseboot tot Melk, en van Melk weer met de trein terug naar Wenen. Het stuk Donau tussen Krems en Melk, de Wachau, schijnt bijzonder mooi te zijn.

We vertrekken op tijd en zijn rond half elf in Krems. Vanuit de trein zien we de druiventeelt voor de wijnbouw, en zonnebloemenvelden. We hebben in Krems nog dikke twee uur voor de boot vertrekt, dus kuieren we wat rond in het stadje, dat uit drie gehuchten bestaat: Krems, Und en Stein. Kleine plaatsjes, met kasseistraten en grote barokke kerken.

We delen een boot voor enkele honderden passagiers met een dertigtal opvarenden. De grootste groep is een groep arabische mannen en zes bewegende zwarte "tenten". De vrouwen zitten aan het bovendek bij elkaar aan een tafel, de mannen twee tafels verder. We stellen vast dat als ze cola drinken of frietjes eten het doekje onder de ogen naar boven kan. Maar we waren de boot niet op om de mede-passagiers te bestuderen, wel voor de Wachau.

De tocht duurt drie uren, maar dat is geen minuut te veel om de Donau en de dorpen, kerken, kloosters en ruines aan de boorden op ons te laten inwerken. Een van de vervallen burchten heeft nog gediend als gevangenis voor Richard Leeuwenhart.

Zelfs Marnix geeft toe dat het een mooie boottocht is (al is hij even vaak met de gameboy aan de gang). Het is vandaag minder warm en vooral zwaar bewolkt, maar dat is niet noodzakelijk een nadeel. Het maakt het ons immers mogelijk gedurende de ganse tocht boven op het zonnedek te zitten, iets wat zeker niet mogelijk geweest was in volle zon. Ondanks de wolken zullen we vanavond toch vaststellen dat we rood verbrand zijn (dat is iets dat de dames onder hun zwarte tenten alvast bespaard blijft).

Melk is een ander stadje met enkele kasseistenen straatjes, maar is vooral bekend om zijn klooster dat Eco tot "De naam van de roos" heeft geïnspireerd. Er geraken vereist een hele klim, maar de beloning is er naar met enkele mooie grote zalen, kloostergangen, een bibliotheek met duizenden oude boeken én vooral een panorama over de Donau en het stadje.

Het ganse complex is enorm groot, één van de binnengangen alleen al heeft een lengte van zomaar even 150 meter! Er is ook een abdijschool, die nogal elitair zou zijn volgens de gids, en waar een 700-tal leerlingen les volgen.

Na het bezoek van het complex naar het station voor onze trein terug naar Wenen, waar we nog wat eten aan het Rathaus. Iedereen is moe van de daguitstap, hoewel we er het grootste deel van slechts hebben gezeten. De goede buitenlucht wellicht!

Maandag 27 juli 2009

Elke dag in Wenen wordt slomer dan de vorige. Vandaag vertrekken we pas tegen 11.00u uit ons appartement, met als bestemming enkele grotere keizerlijke appartementen. Meer bepaald het zomerpaleis van de Habsburgers, paleis Schonbrunn.

Vorig jaar waren we met Sarah in Versailles, en dit paleis-met-praaltuin doet er wat aan denken. Normaal ook, want de Habsburgers hebben het gebouwd om wat te kunnen concurreren met de Bourbons. Ook Maria-Theresia en haar nazaten leefden dus in enigszins pompeuze vertrekken, en hadden een fameus grote balzaal voor de familiefeestjes. Die ene zaal heeft overigens vier maal de oppervlakte van onze eerste verdieping aan de Ruelensvest.

Na de keizerlijke vertrekken – hoe komt het toch dat we in die paleizen nooit de keukens, de dienstvertrekken, de bakkerij, enzo meer kunnen zien- trekken we de tuin in. Tijd voor het middagdutje van Anne. Daarna nemen we een kijkje in het labyrinth. Ariadne zou aan ons geen partij hebben, we komen wel steeds terug uit bij de twee ingangen, maar we vinden nooit het centrum van de doolhof. Naast het "echte" labyrinth is er een meer kindvriendelijke versie, met waterspelletjes waar Marnix natuurlijk even wil van genieten.

Eten doen we daarna aan het nieuwe Rathaus. Helemaal Marnix z’n ding: een twintigtal tentjes met verschillende keuken en je gaat zitten waar je wil op het plein voor het stadhuis. Lekker en gezellig.

Ons plan was om dan nog het Leopold museum te bekijken. Volgens de gidsen open tot 19.00u maar ter plekke aangekomen blijkt het sluitingsuur al om 18.00u te zijn, niet meer de moeite want het is half zes. Aan het museumplein is een waterpartij. Marnix gaat pootjebaden en we hebben alle plezier met een hond die waterangst heeft.

Het is nog wat vroeg om al terug naar het appartement te keren, dus wandelen we via de Hofberg naar het stadscentrum.

Marnix kan nog een warme choco drinken in een Starbucks, Anne kan een reeks juweliersetalages aan haar kijkervaring toevoegen en Geert kan mensjes kijken – en fotograferen.

Na een laatste ijsje – moeilijk te weerstaan als de helft van de mensen in de straat een ijsje eten – gaan we weer naar onze stilaan vertrouwde stek.

zondag 26 juli 2009 – Wenen

Marnix is vastbesloten vandaag te genieten van zijn vrije dag. We kunnen wat hem betreft niet snel genoeg het huis uit zijn zodat hij rustig kan genieten van het internet, zijn cocopops en wafels, zonder dat hem opmerkingen worden gemaakt.

En dus gaan Geert en Anne samen op stap. Onze eerste halte is het parlementsgebouw en het nieuwe stadhuis, een 19e eeuwse kopie van het stadhuis van Brussel.

Vooral het stadhuis is prettig omdat het plein ervoor bruist van activiteit.

Er staan allemaal etenskraampjes en een groot filmscherm voor de avondlijke filmvoorstellingen (vooral opera natuurlijk). Vanmiddag was er bovendien live muziek (jazz).

We wandelen door de achtergelegen wijk (Jozefstadt), die volgens het ene boekje levendig zou moeten zijn en volgens het andere rustig en sjiek. Het blijkt vooral het tweede te zijn.

Daarna komen we door de site van het oude ziekenhuis, waar nu de universiteit van Wenen onderdak heeft gevonden. Een mooie campus, onderverdeeld in verschillende binnentuinen waar telkens een andere afdeling onderdak vindt.

Helemaal op het einde van het complex bevindt zich de Narrenturm, gebouwd in 1784 als asiel voor geestesgestoorden. Naar het schijnt was het voor die tijd zeer menselijk. Nu is het een museum waar allemaal vreselijke afwijkingen op sterk water worden bewaard. We komen niet echt in de verleiding er een blik te werpen.

Daarna gaan we verder richting zomerresidentie van de vorsten van Liechtenstein, dat nu een museum is met een mooie collectie Rubensen en Van Dijcks. Het museum werd recent gerestaureerd en dat is er aan te zien, de luxe druipt er van af. In het park maakt Anne haar traditionele middagslaapje terwijl er net op dat moment zeer donkere wolken overzweven. Gelukkig vallen er slechts enkele druppels uit, niet genoeg om ons te verjagen. Het park zelf draagt de sporen van de hevige storm van enkele dagen geleden: veel afgebroken takken en en één boom waarvan de ganse top is afgeknakt.

Van het ene park trekken we naar het andere. Via tram (de juiste dit keer) en metro gaan we naar het Prater. Dit valt lichtelijk tegen omwille van de kermissfeer die er hangt. Veel volk en veel lawaai, niet de beste combinatie. We komen voorbij de "Republik Kugelmugel", een woning omgeven door prikkeldraad in het park, waarvan de bewoner zijn huis en grond heeft uitgeroepen tot een onafhankelijke republiek. Kugelmugel dus.

Terug naar het centrum dan, want we willen nog wat info van de toeristische dienst. Alhoewel alle winkels dicht zijn op zondag, kan je in de stad op de koppen lopen. Er lijkt zelfs meer volk op straat te zijn dan tijdens een weekdag. Na de info terug naar Marnix en op zoek naar eten. Eens te meer zijn we bijzonder gefrustreerd door de allomtegenwoordige rokers op restaurant, maar gelukkig is het eten in het visrestaurant vlak bij het appartement bijzonder lekker. Ook Marnix smult ervan.

Zaterdag 25 juli 2009 – Wenen

Ook vannacht bracht de regen wat afkoeling.  Marnix heeft bovendien een extra kussen van ons gekregen, wat zijn nachtrust ten goede kwam. Hij is toch als eerste wakker, maar vindt dat niet erg want dan kan hij rustig naar wat anime filmpjes kijken op de laptop. Nog een voordeel van ons eigen adres in Wenen: we kunnen rustig ontbijten, met coco pops voor Marnix of Nutella. Zo rustig aan zelfs dat het ontbijt eerder een brunch wordt want het is ongeveer 10.30u voor we ons op weg zetten.

Het is zaterdag, en dan is er een vlooienmarkt. Eerst met de metro naar Karlplatz, en dan een wandeling langs de versmarkt. Van het Metrostation moeten we eerst door een lange gang wandelen, waar langsheen de muren allerhande cijferwanden zijn ingewerkt. Aantal mensen op de wereld (een steeds oplopend cijfer), aantal uitgeleende boeken in Wenen, aantal verliefde koppels in Wenen (dat cijfer schommelt) en ook het cijfer "pi".

Aan het begin van de markt staat het gebouw van de Wiener Secession.

Langsheen de markt staan ook nog andere gebouwen uit de tijd van de Wiener Werkstatte. De markt zelf is druk, met veel fruit, groenten, olijven, kruiden,…

Er zijn nog appels met plekken, supergrote Bulgaarse tomaten, perziken die kunnen doorgaan voor gekrompen hoofden en nog ander fruit of groente dat niet bekend is met de uniforme Europese regelgeving. Onze dolmade- en olijvenverkoper op de markt in Heverlee zou ook jaloers worden van de keuze hier. Maar toch, na een twintigtal kraampjes valt alles in herhaling en lijkt het toch weer hetzelfde.

In het verlengde van de versmarkt is de vlooienmarkt, waar zoals overal oud spul te koop ligt.

We beslissen om door te wandelen naar het Kunsthistorisch Museum (KHM), maar misrekenen ons wat op de afstand in de volle zon. In de volle zon is het erg warm, maar er is ook een sterke wind waardoor het in de schaduw fris is. Vooraleer het KHM te bezoeken, waar we toch enkele uren zullen zoet zijn, drinken we eerst iets in wellicht het slechtste café van Wenen. Maar we zitten.

Eerste doel in het KHM zijn de Vlaamse primitieven. Ze hangen er ongeveer allemaal. Dan een grote zaal met vele bekende Breughels: het winterlandschap, de boerenbruiloft (Suske en Wiske!), de boerendans, de toren van Babel,… Ook van Dürer hangen er enkele mooie exemplaren, maar als we zover zijn raakt de interesse van Marnix wat getemperd.

We wandelen door tot aan het museumcafé en bestellen er warme choco en chocoladetaart. Met de choco als babysit verlaten we Marnix en gaan we zelf snel nog even kijken naar de zaal van Velazquez.

Vanaf het café kan je de mozaïek zien van de grote inkomhall. Marnix rekt zich uit en maakt er een mooie foto van.

Het andere gedeelte van het KHM is de Oudheid. Snel voorbij de Egyptische zalen naar de Griekse en Romeinse beelden, waar Marnix zich verdiept in de vele goden en vlijtig foto’s maakt. Ook van een groot mozaïek over de draad van Ariadne en het labyrint.

Maar dan is het stilaan goed geweest. Marnix wil naar het appartement, Geert verkiest met de tram de kleine ring te zien. Als compromis zullen we een stukje met de tram rijden tot aan een metrostation. Op de tram – de nummer 1 zoals in de gids aangegeven- merken we wel dat die de ring helemaal niet volgt… Eruit en een andere tram terug. Die natuurlijk op de ring de verkeerde richting neemt. Weer er uit, en dan maar te voet naar het centrum (dat toch niet zo ver is, immers). Het levert Anne dan toch een reeks mooie juwelierszaken op waar ze haar ogen kan uitkijken. Aan de juwelen te zien is er behoorlijk wat (oud of nieuw?) geld in deze stad. En blijkbaar zijn ze hier verzot op sjieke horloges want daar zijn er hier talloze van. Dan begint het te regenen, en geeft Marnix aan dat de honger knaagt.
Gisteren hadden we een restaurant gezien met een lange wachtrij, we gaan daar eerst een kijkje nemen omdat het nog vroeg is en er misschien plaats te vinden is. Wel plaats, maar op het menu enkel vleesschotels. Ook gisteren stonden we voor zo een restaurant zonder vis of groentenschotels. Wenen is niet gastvrij voor de niet-vleeseters. Ook niet voor de niet-rokers overigens, want hier mag je overal nog roken op café en restaurant en de Weners maken gretig gebruik van dit privilege. We kiezen uiteindelijk een adres uit onze gids – eetbaar maar dat is het dan ook. Tot nog toe geen succes met de Weense eethuizen gehad!
Op het appartement ploffen we ons in de zetel en kijken we samen naar een van de dvd-films die Marnix had meegebracht. Morgen krijgt hij een "vrije dag", en mag hij helemaal alleen achterblijven (met zijn cocopops, laptop en internetverbinding, natuurlijk).

vrijdag 24 juli 2009 – Wenen

Gisteravond laat brak een hevig onweer los boven de stad, een welkom onweer omdat daardoor de temperatuur flink daalde. Eenmaal het ergste voorbij gingen alle ramen open om de koelere lucht binnen te laten. Het maakte het ons mogelijk een vrij normale nachtrust te hebben.

Vanmorgen zijn we de stad in gegaan, de oude Innere Stadt. De metro-uitgang bracht ons recht aan de Stephansdom, het middelpunt van de oude stad. We hebben enkel de buitenkant van de dom gezien, die wat teleurstellend is. Vooral de slechte onderhoudsstaat van de façade valt op, maar er zijn onderhoudswerken bezig, dus hopelijk is dat binnen enkele jaren beter. We zullen op een andere dag de binnenkant wel eens bekijken.

Het valt ons vooral op hoe klein de oude stad is. Eigenlijk valt het goed te vergelijken met Leuven binnen de ring. In een halfuur wandelen ben je van het ene naar het andere uiteinde. En dat is wat we vandaag doen: wandelen, wandelen en nog eens wandelen. Eerst zoeken we enkele comic-shops op waar ze manga verkopen, maar Marnix wordt teleurgesteld want ze verkopen enkel Duitstalige exemplaren. Hij zal tot in London moeten wachten.

We komen langs het Mozarthuis, want daar willen we Marnix wel attent op maken en gaan vervolgens naar de Kaisergruft, de crypte van de Habsburgers en nu vooral een toeristische attractie. We zien oa de tombe van de Keizer-koster (klein en bescheiden), van Maria-Theresia (bombastisch), Frans-Joseph, Sisi en hun zoon Rudolph (alle drie overladen met bloemen). De laatste aanwinst van de crypte was een mijnheer die in 2007 in Brussel was overleden.

Daarna gaan we naar de nabijgelegen toeristische dienst om wat info te krijgen over daguitstappen. Later op de week hopen we naar de abdij van Melk en Bratislava te gaan.

Vervolgens stappen we naar de daarnaast gelegen Hofburg, waar Anne in het park een uiltje knapt. Eigenlijk is het park niet toegankelijk omdat door het onweer van gisteren takken dreigen te vallen. Maar niemand lijkt het zich aan te trekken en overal liggen mensen in het gras. We lopen wat door en langs de verschillende gebouwen van de Hofburg en komen zo bij de Spaanse rijschool, waar een video speelt. De paardjes zijn met vakantie, dus geen tickets beschikbaar voor voorstellingen. Ik weet trouwens niet of Marnix het wat zou gevonden hebben. Wat hem wel intrigeert zijn de grote beelden rondom de Hofberg, waarin hij plots de goden van de Griekse oudheid en de verbeelding van de werken van Hercules herkent.

Het valt Anne op hoe veel juweliers hier zijn. Bovendien verkopen de meesten ervan niet enkel juwelen, maar heel veel zilverwerk. Blijkbaar is men in Wenen nog steeds gehecht aan het familiezilver. De prijzen zijn trouwens niet voor de poes. Anne schat dat een winkel met antieke juwelen ze verkoopt voor ruwweg het dubbele van wat ze in België verkocht worden. Ze mikken duidelijk op rijke Amerikanen en Russen.

Via het oosten van de stad en enkele andere pleintjes kuieren we terug het centrum in, waar we wat eten voor we terugkeren naar het appartement. Marnix installeert zich dadelijk achter de computer, Anne valt er prompt in slaap, en dappere Geert gaat buiten op een bankje een boekje lezen tot de muggen hem dwingen binnen te komen.

Morgen plannen we een bezoek aan de vlooienmarkt, gevolgd door een museumbezoek. Marnix is gewaarschuwd. In ruil voor zijn inspanning van morgen krijgt hij zondag vrij.

donderdag 23 JULI 2009 – Wenen

Met Marnix, maar zonder Sarah, zijn we vandaag vertrokken naar Wenen. We zijn er geen van allen al geweest en het hoeft niet altijd ver te zijn om goed te zijn. Sarah, net terug van Griekenland, bleef liever thuis. Misschien zal ze er wel spijt van hebben als ze hoort dat ze op het vliegtuig naast Mauro Pawlowski zou gezeten hebben. Nu moest hij heel zielig naast een lege zetel zitten.

De vlucht met Austrian brengt ons onmiddellijk in de goede sfeer: uit de luidsprekers klinkt Strauss en Mozart. Uiteraard worden we ook nu weer getrakteerd op het obligate blèrende kind. Eén ding is echter anders dan tijdens onze voorgaande reizen: onze persoonlijke regenwolk is niet van de partij. In de plaats daarvan worden we verwelkomd met een hittegolf: vandaag bereiken de temperaturen in Wenen minstens 35 graden, misschien zelfs 38. Dat is van het goede wat te veel. Vanaf morgen zou het wel wat frisser moeten zijn, rond de 27 graden, wat draaglijk zou moeten zijn.

Na aankomst in het appartement van Ulrike, dat we als uitvalsbasis voor ons verblijf mogen gebruiken, kunnen we er ons enkel toe brengen wat boodschappen te doen. Voor de rest rusten en puffen we. Zelfs Geert zeurt niet om toch al een uitstap of een wandeling te maken. Marnix brengt enkele uurtjes door op het internet. ’s Avonds gaan we in de buurt eten (Japans, maar niet zo fameus, Marnix vindt het wel heel lekker) en kopen we een ijsje op de terugweg. Marnix ziet al een Comic-shop, maar blijkbaar verkopen ze geen manga. Ik zal alle adresjes die ik voor ons vertrek op het internet heb opgesnord nog op de kaart aanduiden.

Morgen zijn we van plan de ganse dag in de oude stad door te brengen. We hopen dat Marnix er ook wat aan heeft en enkele musea wil bezoeken.