Zondag 23 februari 2014 – Alma Jane – Dry Dock – Monkey beach

Regen valt met bakken; hopelijk klaart het nog op of ik moet enkele kilo’s zeewater meenemen naar huis.
Eerst op het programma van deze laatste duikdag is het wrak van de Alma Jane. Ligt op dertig meter diepte, het dek ongeveer vijfentwintig meter. Afdalen moet langs een touw dat aan het wrak is vastgemaakt, anders riskeer je met de stroming mee en elders terecht te komen. Naar beneden met een leeg onderwaterhuis. Tom, behalve mijn fles ben ik nu echt al wel alles een keertje aan de kant vergeten! Dan maar gewoon wat rondkijken en genieten van de structuur van het wrak(je). Eerst langs de buitenkant van de achterkant naar de voorkant (allicht niet de correcte scheepstermen) en dan over het dek terug, door een groot gat naar beneden in het ruim en aan de andere kant terug uit het ruim naar het dek. Ik ben zelfs niet te boos op mezelf dat ik de camera vergeten ben. Het geeft me de gelegenheid ook wat op drijfvermogen en houding in het water te oefenen. Bovendien zit er deze keer heel wat minder leven dan vroeer. Ik slaag er zelfs in om Phil een van de enige twee slakjes aan te wijzen die hij heeft gefotografeerd. Ik kom hier nochtans altijd rond dezelfde tijd van het jaar, je zou verwachten dat het aanwezige onderwaterleven ongeveer hetzelfde is.
Tijdens de rustpauze zie ik enkele beginnende openwatercursisten hun skills leren in het zwembad(je) van het hotel. Behoorlijk veel Chinezen, het duikcentrum heeft speciaal twee Chinese instructeurs aangeworven voor hun nieuwe clientèle.
Met zeven plus de gids trekken we dan weer naar het dry dock, liefst via de fire urchins. De gids geeft een briefing waarbij hij rekening houdt dat twee duikers vroeger zullen stijgen, de ene omdat hij op lucht en niet op nitrox duikt, de andere omdat zijn gebruik nogal aan de hoge kant ligt. De vier anderen mogen apart maar samen stijgen, spreken we af. Tja, in het water blijkt (hoor ik achteraf) een duiker zonder loodgordel te zijn gesprongen zodat de gids met hem terug naar de boot moest. Maar de zes anderen zijn al beneden, eentje heeft het zien gebeuren en doet teken om wat te wachten. Twee duikers zien of verstaan het niet en worstelen tegen de stroom in naar waar ze het dry dock vermoeden. Phil en ik hebben daar geen zin in en blijven wat achter, we proberen nog de groep samen te houden. Maar één van de overige twee gaat het voortvarende paar achterna, de andere blijft bij ons, na even te twijfelen of zij weer zou opstijgen. Ons drietal geeft op om het droogdok te vinden, het lijkt ons beter om wat minder diep de duikvoort te zetten. Na vijftig minuten laat ik mijn boei op en de boot ligt mooi in de buurt op ons te wachten als we boven komen. Ook de andere drie hebben het dok niet gevonden, alleen de gids en de ene duiker die zijn loodgordel moest ophalen van de boot!

De laatste keer maar weer. Maar wel de enige keer deze week onder begeleiding van Pete, die mijn vorige vakanties de meeste duikleidingen deed – goed deed. Ook nu een no-nonsense aanpak: ik zie dat er macrofotografen zijn, we zullen dus maar iets rustig uitzoeken waar een en ander te zien is? Iedereen akkoord. En Pete levert de goederen. 

Twee ‘velvet pipefish’, nooit eerder gezien, en een viertal ‘sea moths’ -al wel eerder gezien, maar nog nooit terwijl ze samen over elkaar holder de bolderen of een treintje maken, wellicht om het wijfje te kunnen krijgen. Hiervoor moesten we naar vijfentwintig meter, en de anderen die met twaalf liter flessen duiken moeten alweer vroeger hogere regionen opzoeken om genoeg lucht te hebben – ofwel heeft het te maken met de deco-instellingen van hun duikcomputer. Volgen dus maar. Zodat we nog een tijdje op een zestal meter rondhangen tussen de zachte koralen en de anemonen en hun bewoners,waarvan ik nooit genoeg krijg om ze op hun mooist te kunnen fotograferen.

Aan wal wordt alle duikgerief gespoeld en te drogen gehangen (gelukkig regent het niet meer, al blijft de zon ook achter de wolken). Morgen op het vliegtuig, dus vanaf nu: